Sanat unsurları, görsel olarak algılanabilen ve ayrı olarak tanımlanabilen bir sanat eserinin temel özellikleridir. Görsel sanatın, belirli bir şekilde yan yana getirildiğinde bir sanat eseri yaratan altı temel unsuru vardır. Bunlar; çizgi, şekil, renk, değer biçimi ve dokudur..
Sanatsal unsurlardan biri olarak mekân da eklenebilir. Sanat ve sanat analizi ilkelerini anlamanın anahtarı bu unsurları öğrenmektir. Hepsinin her resmin bir parçası olması gerekmez, bazen bazılarının kasıtlı olarak yokluğu bir sanat tarzının ayırt edici bir özelliğidir. Bununla birlikte, hepsi için bir kural geçerlidir – nasıl resim yapılacağını öğrenmek gereklidir, ayrıca ve doğal yeteneğe rağmen, bilgi sanatsal başarı için temel adımdır..
Hat
Çizgi, en basit görsel anlatım aracıdır. İki nokta arasında belirli bir mesafeyi birleştirir ve düz, kıvrımlı, köşeli veya serbest olabilir. Çizginin genişliği, yönü ve uzunluğu genellikle tek bir sanatçının vuruşunu tanımlar..
Tasarımdaki can alıcı unsur ve işaret ve işaretlerin gerekli bileşenidir. Kalın ya da ince çizgi, şekil ve form oluşturmaya, bir çizim oluşturmaya yardımcı olur ve sonuç olarak figürlü ve birçok soyut sanatsal üslubun en temel bileşenidir. Baskıresim gibi bazı teknikler çizgiye dayalıdır ve bazı çizim türleri, kroki gibi sadece basit çizgilerle tanımlanır..
Aşırı basitleştirilmiş Jean Dubuffet çizimine bakın. Temiz hatların kullanımıyla hızlı bir şekilde tamamlanan bir çocuk parçasını andırıyor. David Hockney tarafından bir köpeğin çizimi farklı bir stile aittir, ancak temel resim öğesi olarak çizgi ile basitçe yürütülür..
Şekil
Şekil, kenarlar tarafından tanımlanan alanı ifade eder – iki boyutlu olan çizgiler. Genellikle üçgen, kare, dikdörtgen, daire veya çeşitli çokgenler gibi basit geometrik şekillerle ilgilidir. Aynı zamanda, farklı hayvanların, nesnelerin, insanların veya bitkilerin silüetlerini betimleyen doğada bulunan ana hatların herhangi birini taklit edebilir. Sanatın diğer temel unsurları olmadan şekil var olamaz. Ayrıca, ister figüratif ister soyut sanat olsun, konuyu oluşturmaktan sorumludurlar..
Piet Mondrian’ın De Stijl resimlerinde temel geometrinin nasıl kullanıldığını görün. Öte yandan, Georges Braque’nin kübizmi bu geometrik şekillere yaslanır, ancak onları tanınabilir nesneler oluşturmak için temel olarak kullanır..
Renk
Renk olmasaydı sanat olmazdı. Renk, bir resimdeki atmosferi ayarlar, duyguları en iyi şekilde tanımlarken, İzlenimcilik gibi stiller neredeyse yalnızca renge dayanır. Monet’nin eserinin hafif nüanslarına ve Van Gogh’un manzarasının canlı renklerine dikkat edin..
Renk, ışığın yansımasının doğrudan sonucu ve sanatın en önemli unsurlarından biridir. Renk tonları bir ölçekte gelir, ancak üç temel renk vardır – mavi, kırmızı ve sarı. Karıştırıldığında, bu üç renk spektrumun diğer tüm nüanslarını üretir. Dolayısıyla rengin ilk özelliği, kırmızı, yeşil, sarı, turuncu vb. olarak tanımladığımız terimlerle rengi tanımlayan nüans veya tondur. Yoğunluk, bu resimsel öğenin bir sonraki özelliğidir; parlak, derin ve canlıdan donuk veya pastele kadar renk tonunun netliğini tanımlar. Yoğunluk genellikle doygunluğu veya saflığını ifade eder. Değer, rengin açıklığını veya koyuluğunu tanımlayan üçüncü özelliğidir. Her ton, daha açık hale gelmek için beyazla renklendirilmiş veya daha koyulaşmak için siyahla gölgelendirilmiş bir dizi tonda gelir..
Değer
Değer, bir sanat eserinin dramatik ve duygusal izleniminden sorumlu olan sanat unsurudur ve rengin hemen yanındadır. Tonundan bağımsız olarak bir parçanın açıklığını ve karanlığını ifade eder. Bazen “ton” olarak adlandırılan değer, tabana gri eklenerek elde edilebilir – saf renk. Tıpkı renk gibi ışığa geri dönüşü olmayan bir şekilde bağlıdır, ancak amacı bir ışık yanılsamasını tasvir etmektir. Bu nedenle, bir resimdeki yüzeyler, konu aynı nüansa sahip olsa bile, farklı değerlerde gösterilmelidir. Gölgeleme ve renklendirme, yüzey işlemede sınırsız geçişlere izin verir ve ustaca yürütüldüğünde nesnelerin doğal görünümünü çağrıştırır. Vermeer’in başyapıtı “Dengeli Kadın”a bakarsanız, ışığın üzerlerine düşme şekline bağlı olarak cildinin ve yüzünün nasıl daha açık veya daha koyu göründüğünü göreceksiniz. Corot’un manzarası yeşil bir manzarayı tasvir ediyor, ancak ışık ormana çeşitli açılardan düştüğü için çimenler ve yapraklar daha koyu veya daha açık görünüyor.
Biçim
Form, bir resimde tasvir edilen üç boyutlu figüre atıfta bulunur. Gölgelerin ve perspektifin kullanılmasıyla elde edilen hacim yanılsaması ile tanımlanır. Formun genişliği, yüksekliği ve derinliği olması beklenir ve resimde sadece optik bir yanılsama olduğu için heykelde en önemli bileşendir. Formlar, tıpkı şekiller gibi, geometriden türer ve koniler, küpler, toplar ve benzerleri veya doğal dünyadan olabilir. Organik formlar, insanlardan, hayvanlardan ve bitkilerden diğer inorganik doğal ve düzensiz nesnelere kadar doğada bulunan tüm figürleri tanımlar..
Caravaggio’nun erken dönem çalışması olan “Meyve Sepeti”nde, üç boyutlu biçim yanılsaması yaratmak için sanatın bazı temel öğelerini nasıl kullandığını görün. Art Deco, büyük ölçüde geometriye dayalı modern ve dekoratif bir tarzdı, ancak formun temsili, Tamara de Lempicka’nın çalışmasında görüldüğü gibi, belirgin bir üç boyutlu özelliğe sahipti..
Doku
Doku, boyanmış alanın dokunsal kalitesini veya bu kalitenin yanılsamasını tanımlar. Bu nedenle, bir kumaşın, taşın, ahşabın, cildin gerçek bir dokusunun nasıl görünebileceğini taklit ederek somut veya boyanabilir – simüle edilebilir. Klasik sanatlarda kumaşları, nesneleri ve porselen teni tasvir etmek için simüle doku kullanıldı, ancak modernite ilerledikçe ve yeni teknikler ortaya çıktıkça, gerçek, dokunsal doku giderek daha yaygın hale geldi. Doku, sanat eserine zenginlik, doğal bir özellik sağlar ve yokluğu da kasıtlı bir ifade olabilir. Sanatın diğer temel öğelerini birleştirerek elde edilir..
Van Gogh’un eserlerinde doku, renkleri kadar önemlidir. Karel Appel’in kalın ve ağır impastosu, soyut resimlerinin etkileyiciliğini ve duygusunu vurgular..
Uzay
Mekân, resmi ve boyanmış özneyi çevreleyen veya dolduran alandır. Klasik sanat uzun zamandır bir mekan yanılsaması yaratmaya adanmışken, modern sanat bunu birçok yönden reddetmeyi başarmıştır. Modernite, pozitif ve negatif bir alan fikrini beraberinde getirdi. Pozitif alan, özne tarafından işgal edilen alandır, negatif alan ise onu çevreler..
Rönesans’ta perspektif, derinlik ve mekan yanılsamasına ulaşmanın kilit aracıydı. Raffaello’nun, dengeli perspektif kurallarını izleyerek, kare karo zeminle birlikte mimari planlarla iç mekanını nasıl inşa ettiğine dikkat edin. Manet’nin başyapıtı “A Bar at Folies-Bergere”, akademik perspektiften ziyade yan yana düzlemlerde ayna yansıması yoluyla alan yaratan erken modern, empresyonist bir eserdir..
